لب از تو وز شکر پیمانه ای چند

رخ از تو ز خفتن بتخانه ای چند

درازی هست در موی تو چندان

که می باید به هر مو شانه ای چند

بیازارد گرت زان شانه مویی

به پیشت بشکنم دندانه ای چند

سر آنروی آتش ناک گردم

بباید شمع را پروانه ای چند

به زلف و عارضت دل های سوزان

شب است و آتش دیوانه ای چند

مخسب امشب که ازبی خوابی خویش

بگویم پیش تو افسانه ای چند

زچشم دانه دانه می چکد آب

چو مرغان قانعم با دانه ای چند

خوشم در عشق تو بی عقل و بی جان

نگنجد در میان بیگانه ای چند

برا گرد دلم کز جستجو یت

مرا هم گشته شد ویرانه ای چند

براتم کن زلب بوسی و بنویس

هم از خون دلم پروانه ای چند

و گر نیشی زند از غمزهٔ مست

ز خسرو بشنود افسانه ای چند